door René Rijzewijk

Soms vindt je weer eens een klein goudmijntje bij de kringloop en aldus vond ik vanmorgen een heerlijke lp van Duke Ellington. Een lekkere vette persing uit de USA, zware plaat en dikke karton hoes. De persing is uit 1966 en werd verkocht in mono en stereo. Gelukkig is dit de monoversie.
Mijn B7X73A beschouw ik als de ultieme jazz installatie. Met de Fidelita stand sta je toch elke keer weer versteld hoe prachtig een goede opname kan klinken. 

In dit geval prachtig helder, fel en diep in het laag, zonder dat het laatste vermoeiend is.  Alle bekende composities van de beste man en zijn orkest uit de jaren dertig staan er op en de meeste heb ik ook op 78 toeren. De originele opnames uit zijn Cotton Club tijdperk. Leuk om beide interpretaties eens met elkaar te gaan vergelijken.

De lp klinkt met zijn zogenaamde Dynagroove (RCA Victor) gewoon heerlijk. De piano is fel en prachtig in al zijn klanksoorten, de snare drums zijn helder aanwezig en de contrabas geeft een mooie diepe basis. Je hoort de vingers over de snaren glijden. Het koperwerk is fel en soms tegen de pijngrens aan, maar kan ook zalvend warm zijn. Dat eerste hoort er zonder meer bij, net als op de lp van Count Basie: E=MC2. Deze hóórt bijna tegen de pijngrens aan te zitten met het koperwerk. Maar uiteraard net niet, het is zeker aanvaardbaar. Maar beslist geen verzachtende omstandigheden bij een OTL.

Mood Indigo is ingetogen en zalvend, gevolgd door het exotisch stampende Black and Tan Fantasie. En zo wisselen de composities elkaar heerlijk af, eindigend met de uiterst relaxte Creole Love Song. 

Dit zijn echt ultieme platen voor de HIQ OTL en zoals gezegd een goudmijntje voor die 2 euro. Zeldzaam is niet belangrijk, het gaat om het genieten van de muziek en de 53 jaar oude installatie. Dit hoef ik echt niet op een moderne installatie te horen. De B7X72A kwijt zich prima aan zijn taak.