Bron: Warm Sounds, 9 november 2003
Da
Capo Records, Utrecht
Nawoord
Aanvulling Dureco:
Met Wim Ariens heb ik gewerkt op de
Ziezeniskade. Wim Ariens was de "rechterhand" van Jan Mascini in de platenkamer.
Eind 1955 ging hij in militaire dienst en nam ik zijn functie over. Bij zijn terugkeer werd hij in de Beursstraat werkvoorbereider voor de vertegenwoordigers. Ik ging naar de
Warmoesstraat.
Wim ging later niet mee naar Inelco, maar bleef bij Dureco. Later ging hij samen met Carel Osinga naar een nieuwe platenfirma in Hilversum. De naam weet ik niet meer, maar de grote mondharmonica fabrikant
Höhner was de financier erachter.
Carel Osinga, begonnen als bestelchauffeur bij Dureco, werd later tot aan zijn pensioen labelchef Klassiek bij CBS in Haarlem.
Hij is in januari 2005 overleden op 78 jarige leeftijd, terwijl ik hem enige tijd
daarvoor nog sprak.
In de zomer van 1956 bedacht Jan Mascini een plan om
de omzet in de toch wat stille maanden te vergroten door
de afnemers een crediettermijn te geven van 90 dagen i.p.v. de
gebruikelijke 30 dagen. Echter met de voorwaarde dat men
aanmerkelijk meer zou bestellen en vooral 45 toerenplaatjes.
Dureco kreeg van Teldec Hamburg de fiat om ook pas na 3 maanden de
rekening te betalen.
Voor de grote klanten als V&D, Bijenkorf e.d. was die
grote afname geen enkel probleem, maar de kleinere platenwinkels
waren hiervan
de dupe en begonnen een koop boycot tegen Dureco.
Phonogram (Philips) was toen de lachende derde.
De koopstaking
duurde ruim een week, en in die tijd zaten 14 personeelsleden
van de Warmoesstraat niets te doen. Ja, men zat te
lezen/breien/kaarten aan de inpaktafel. En als er al een enkele
order binnenkwam keek men elkaar aan wie was nu aan de beurt de
order te verzamelen,
hetgeen meestal gepaard ging met verschil van mening. Aangezien ik
toen nog de leiding had wees ik dan maar de persoon aan die het
moest doen.
Daar de platenzaken zonder voorraad kwamen te zitten werd er
toch weer gekocht, en kwam het uiteindelijk wel weer goed.
In 1956 nam Peter Bronkhorst de hit "In de bus van Bussum naar Naarden" op voor RCA in het Bavohuis in Amsterdam-Oost. Hier had Luc Ludolph zijn geluidsapparatuur opgesteld.
De zangeres Maria Dieke woonde in Zweden. Zij moest van Schiphol worden opgehaald door Carel Osinga, de chauffeur van Dureco. Hij haalde haar op met het Volkswagen bestelbusje van de zaak, in plaats van de Opel van Wim Brandsteder. Maria Dieke beklaagde zich hierover bij Peter Bronkhorst, die op zijn beurt Carel Osinga een uitbrander gaf.
Een retourtje Stockholm/Schiphol koste toen 500 gulden, door Dureco betaald uiteraard.
Eenzelfde geval deed zich voor toen de Amboina Serenaders moesten worden opgehaald uit Den Haag. Ook weer met het busje.
Alleen Rudy Wairata zat voorin, de rest van de bandleden zaten in de laadruimte met hun
apparatuur.
Max Ramali Sr.
oktober 2005
april 2006
Het eerste Inelco onderkomen in de jaren '50: Ziezeniskade 19,
Amsterdam. De foto is uit 2005
